familiegoossens

Coach en jurylid, dat kon

'Zaterdag 5 augustus 2006 -

Hij is inmiddels 83 jaar, maar nog steeds loopthet hart over van enthousiasme voor 'zijn' sport: motorcross. En hij mag daninmiddels al wat jaren uit de schijnwerpers zijn verdwenen; heden enverleden weet Harry Goossens nog altijd moeiteloos tot een twee-eenheid tekoppelen. Hij is ook trots. Want was hij het niet die aan de wieg stond vanmotorcrossen in Axel?Door Rinus VerberkmoesAXEL - Hij was zeventig toen hij zijn activiteiten drastisch moestinkrimpen. "Emotioneel gezien kostte het me veel moeite om afscheid te nemenvan een wereld die me zo na aan het hart lag", vertelt Harry Goossens. "Hetvele reizen als internationaal jurylid en het regelen en afsluiten vancontracten begon me echter boven het hoofd te groeien. Het werd domweg teveel. Dan moet je realistisch zijn en stappen terug willen doen voor hetergens fout gaat. Dat heb ik gedaan."PratenPraten en praten over zijn geliefde sport en over Axel, waar hij heel waturen stak in de komst van Smitschorre. En dan te weten dat hij ooit metgrote tegenzin naar Axel verhuisde."Weet je, ik werd geboren in Deurne, bij Helmond. Ik groeide echter op inSint Anthonis, als zoon van de burgemeester."En Sint Anthonis, dat staat voor motorcross. Althans...."Het begon in 1948", vervolgt hij. "Met kennissen en familie bezochten we deGrand Prix in Namen. Toen begon het te kriebelen in mijn buikje. Ik wasmeteen gefascineerd door het motorcrossen."Goossens organiseerde in zijn woonplaats een eerste wedstrijdje. "Ja, welofficieel hè. Onder auspiciën van de zuidelijke bond. We hielden er geld aanover ook. Wil je weten hoeveel? Om precies te zijn, tachtig cent. Van hetéén kwam het ander. We werden groter, bekender. Uiteindelijk konden we zelfsbuitenlandse crossers aantrekken. Zo werden we, Europees gezien, één van degrootste organisatoren van motorcrossen."Hij praat over veertigduizend betalende toeschouwers toen de cross in SintAnthonis hoogtijdagen beleefde. "We genoten dermate veel bekendheid dat onszelfs de opening van het seizoen met de 'Motorcross der Azen' werdtoegewezen. Neem van mij aan, dan glim je. We waren zo trots."Grand Prix"In 1958 kregen we voor het eerst toestemming om een Grand Prix te houden.Zevenmaal werd ons die eer gegund. In 1976 hielden we een WK voorlandenploegen. Het was de afsluitende cross van het seizoen. Ja, toen zat deklad er al in. Op het gebied van motorcrossen was het één van de laatstewapenfeiten in Sint Anthonis."Zijn betrokkenheid bij de sport leverde hem een uitnodiging van het KNMV opom jurylid te worden. "Ik heb dat zo'n twintig jaar gedaan. Elk seizoenbezocht je acht Grands Prix'.""Ik ben in Amerika geweest, heb vrijwel alle Europese landen aangedaan. NaarHelsinki, waar ik drie keer was, ging ik met het vliegtuig. De overigecrossen in Europa deed ik met de auto. Op vrijdag weg, maandagavond weerthuis in Axel."Waar hij in 1948 overigens met behoorlijk tegenzin kwam wonen. "Ik was eenBrabander, ik kende de verhalen van de stugge Zeeuwen. Maar ik moest. Alsdistrictshoofd van Staatsbosbeheer in Zeeuws-Vlaanderen werd ik hiergestationeerd." Twee jaar verbleef hij in restaurant Zomerlust. Daarnabetrok hij een woning. Ondanks zijn voorgevoel is hij er nooit meerweggegaan. De zuigkracht van het Brabantse naam beetje bij beetje af.De naam Goossens was ondertussen in zowel binnen- als buitenland een begripgeworden. Alom werd zijn kennis gewaardeerd. Zelfs kranten belden hem indienze wat info wilden Want, wat heden ten dage vanwege belangenverstrengelingonmogelijk zou zijn, kon toen wel. Goossens werkte als jurylid, maar wasmeer en meer ook een soort coach en vooral belangenbehartiger vanHallo Jan,Hier het artikel, dat 5 aug. in De Stem stond.Maak je nog een verslagje van Hannie op je Blog?Groetjes aan de hele familie.Laurentius Pius Maria van Lieshoutde rijders. "Toen mocht dat nog.""Jarenlang ben ik coach en manager geweest van Gerrit Wolsink, Gerard Rond,Frans Sigmans, Peter Herlings, Peter Willems en nog een aantal jongens vanwie de namen me niet zo snel te binnen schieten. In de toptijd regelde ik,samen met mijn vrouw, ook de contracten voor een groep van 36 piloten. Dejongens met de zogenaamde H-nummers."Daarbij ook regionaal topper Johan Scheele. Waarvan Harry Goossens hoogopgeeft. "Als die er alles voor had gedaan, was hij heel ver gekomen. Ikdurf zelfs het woord wereldkampioen in de mond te nemen. Hij had echter teveel werk op de boerderij en kon zich niet volledig toeleggen op de cross.Het is daarom dat hij nooit het H1 nummer heeft gekregen. Johan had H7 endat betekende dat hij de zevende renner in Nederland was. Jammer, ik denkdat er veel meer mogelijk was geweest."SmitschorreScheele werd geen nummer één, hetgeen Goossens betreurt. Waar hij dan welweer prat op gaat, is de realisatie van Smitschorre, het racecircuit inAxel. Het idee kreeg 39 jaar geleden gestalte."Door de verbreding van het kanaal van Gent naar Terneuzen werd het 200hectare grote Smitschorre zes meter opgehoogd. Aanvankelijk was heel hetgebied in bezit van Rijkswaterstaat, later ging het over naarStaatsbosbeheer. Waardoor Goossens meteen een dikke vinger in de pap kreeg.Op zijn advies werd een parkoers aangelegd dat zowel voor motor- alsautocross geschikt was. Voor de eerste cross haalde Goossens z'n contactenher en der eens aan en toen stond plots een respectabel aantal prominentenaan de start in Axel. Het fenomeen Pierre Karsmakers won de eerste cross inAxel en pakte zijn punten in de strijd om het NK.Drie jaar later werd het crossterrein verlegd naar de westelijke zijde vanhet terrein waar het een permanente plaats kreeg.De echte toppers zijn er nooit te vinden. Goossens: "Logisch dat er geencrossen voor het NK en andere internationale competities worden gehouden.Het organiseren ervan is te duur geworden. In Axel is het onmogelijk, maarop plaatsen die in het verleden jaarlijks op de kalender stonden, is decross ter ziele. De prijs om van de wereldbond FIM een wedstrijd te mogenorganiseren, ligt te hoog."Toch wordt op Smitschorre frequent gereden. "Dat doet me goed. Vijfentwintigjaar geleden heeft de RES het overgenomen. Ik kan niet anders zeggen dan datdie jongens het maximale doen m